دیوانه

هر چه به سرم آمده را عشق رقم زد 

تن خانه نشین ، روح من اما سر کوچه

بر پنجره ای خیره شد و مست قدم زد 

شاعر شدم آن شاعر دیوانه که بی تو

هرشب جگرش سوخت و تا صبح قلم زد

بی خوابی شب ها همه تقصیر دلم بود

در قهوه ی خود چشم تو را ریخت و هم زد

آنروز که گفتم به خدا نیستم عاشق

خوردم قسم کذب و خدا بر کمرم زد

در پای تو افتاده ام ای دوست نظرکن

مجنون شده ام عشق تو آخر به سرم زد